اشعار

مدیـنه! کـاروانی سوی تو با شیـون آوردم          ره آوردم بود اشکی که دامن دامن آوردم

مدینه! در به رویم وا مکن چون یک جهان ماتم          نیاورد ارمغان با خود کسی، تنها من آوردم

مدینه، یک گلستان گُل اگر در کربلا بُردم          ولی اکنون گلاب حسرت از آن گلشن آوردم

اگر موی سیاهم شد سپید از غم ولی شادم          که مظلومیت خود را گواهی روشن آوردم

اسیرم کرد اگر دشمن، به جان دوست خرسندم          که پیروزی به کف در رزم با اهریمن آوردم

مدیـنـه، این اسارت ها نشد سـدّ رهـم بنگـر         چه ها با خطبه های خود به روز دشمن آوردم

مدیـنه، یـوسُـف آل عـلی را بُـردم و اکنون          اگر او را نـیـاوردم، از او پـیـراهن آوردم

مدینه، از بنی هاشم نگردد با خبر یک تن          که من از کوفه پیغام سرِ دور از تن آوردم

مدینه، گر به سویت زنده برگشتم مکن عیبم          که من این نیمه جان را هم به صد جان کندن آوردم